بگذارید پدرانه بنویسم!

آسیب شناسی کارکرد خوش‌سیمایی در میدان سیاسی ایراندکتر علی میرزامحمدی(جامعه شناس) روزنامه آرمان امروزدر فضای سیاسی و اجتماعی ایران، هر چند داشتن چهره و ظاهر زیبا، همانند دیگر مناطق جهان عاملی مهم در ارتقای سیاسی و مدیریتی تلقی می‌شود، اما ویژگی‌های خاص جامعه ایران موجب می‌شود بسترهای سو استفاده از این عنصر برای افراد و گروه‌های سیاسی فراهم شود. در تبارشناسی بهره‌گیری از عنصر زیبایی چهره در میدان سیاسی ایران، در دهه های پساانقلابی، چند دوره زمانی را می‌توان از همدیگر تفکیک نمود. در سالهای اول انقلاب، اصولا" بهره‌گیری از عنصر زیبایی چهره، چندان در دنیای سیاست و مدیریت ایران موضوعیت نداشت. این مساله، بازتاب گفتمان انقلابی حاکم بر جامعه ایران بود. اما به تدریج پس از خاتمه جنگ و شروع دهه موسوم به سازندگی و برنامه‌های توسعه، با بازشدن نسبی فضای سیاسی- اجتماعی، «گفتمان زیبایی حاکم بر جامعه» تغییر پیدا کرد. نگاه این گفتمان جدید به فیزیک بدن، بر مبنای محدودیت‌های مذهبی، به زیبایی‌های چهره که در قاب عکس‌های متداول انتخاباتی قابل تعریف بود منحصر شده بود. هرچند مردها با دست های خویش نیز می‌توانستند جذابیت‌هایی در تصویر رسانه‌ای خویش خلق کنند. در این دوره به علت محدودیت در ارتباط‌های چهره به چهره و کاربرد محدود و کنترل شده رسانه، شناخت افراد از سیاستمداران بیشتر بر مبنای ادعاهای مطرح آنها در پوسترها و به احتمال رسانه‌های رسمی و اندک جراید در دسترس بود. در نتیجه بعید نبود برخی افراد که توفیق دیدار چهره به چهره سیاستمداران را داشتند با تعجب، تفاوت فاحش بین واقعیت و عکس منتشر شده آنها را شاهد باشند و معترض به اینکه «چگونه گنجشک را جای قناری به مردم قالب کرده‌اند؟!»با افزایش میزان آگاهی عمومی بگذارید پدرانه بنویسم!...

این خودکشی به ما مربوط نیست؟!دکتر علی میرزامحمدی(جامعه شناس)روزنامه آفتاب یزد- 11 بهمن 1402چندی پیش چند خبر خودکشی در رسانه‌ها منتشر شد که به دنبال آن، واکنش نهادها و سازمان‌هایی که این افراد به واسطه کار یا تحصیل به آنها منتسب شده بودند به همراه داشت. اینچنین واکنش‌های سازمانی، به احتمال در گذشته نیز وجود داشته است. شالوده این واکنش‌ها در این جمله خلاصه می شود که «خودکشی این فرد یا افراد به سازمان ما ارتباطی ندارد»!؟درباره این موضوع، نکات زیر قابل ذکر است:در وقوع خودکشی افراد، سلسله عواملی دخیل هستند. برخی متغیرها، علت اصلی خودکشی تلقی می‌شوند؛ اما بسترها و عوامل تشدید کننده‌ای هم وجود دارند که وجود یا عدم وجود آنها و حتی شدت و حدت آنها می‌تواند احتمال خودکشی افراد را افزایش دهد. بر این اساس سازمان‌ها و نهادها به صرف اینکه از نظر حقوقی، علت مستقیم یا غیر مستقیم خودکشی افراد به آنها مربوط نمی شود، نمی‌توانند از زیر بار مسئولیت انسانی خود شانه خالی کنند.نکته مهم دیگر استیلای «رویکرد استفاده ابزاری از افراد» در نهادها و سازمان هاست. پرسش این است که چرا وقتی کارکنان، موفقیتی خارج از حیطه شغلی خویش دارند، مدیران سازمان‌ها و نهادها به ترفندهای مختلف تبلیغاتی تلاش می‌کنند سهمی از افتخار را نصیب سازمان و نهاد خویش بکنند؛ اما در صورت بروز مسایلی خاص در زندگی چون خودکشی، سهم و نقش سازمان را از بیخ و بن انکار می‌کنند؟همانگونه که عملکرد شغلی، منش و رفتار افراد در محیط شغلی و تحصیلی برای سازمان دارای اهمیت است، لازم است به هم ریختگی تعادل روحی و ویرانی ساختار روانی آنها برای سازمان دارای اهمیت باشد؛ چراکه مشکلات روحی کارکنان، در عملکرد، منش و رفتار آنها تاثیر منفی خواهد گذاشت. از طرف دیگ بگذارید پدرانه بنویسم!...